ในคัมภีร์พุทธศาสนา นิยมแบ่งคนเป็น ๔ พวก : เป็นคนที่มีปัญญา ๓ พวก, พวกสุดท้ายไม่มีปัญญา ก็ต้องอาศัยความเชื่อ ถ้าไม่ยอมเชื่อก็เลิกกัน พวกที่หนึ่งเรียกว่า อุคฆฏิตัญญู นี่เหมือนกับฉลาดมาแต่ในท้อง : พูดอะไรคำเดียวรู้เรื่องหมด พูดอะไร ๒ - ๓ คำก็เป็นพระอรหันต์แล้ว นี้ก็พวกหนึ่ง ตัวอย่างเช่นองคุลีมาล หรือปัญจวัคคีย์ เป็นต้น อีกพวกหนึ่งเรียกว่า วิปจิตัญญู : พวกนี้ต้องอธิบายกันหลายคำ ; นี้รองลงมา พวกที่สามเรียกว่า เนยยะ, นี้คือพวกที่พอจะนำไปได้เท่านั้น : จะต้องปล้ำปลุกล้มลุกคลุกคลานกันไปตามเรื่อง แต่ในที่สุดก็ไปได้เหมือนกัน พวกที่สี่ พวกสุดท้าย เรียกว่า ปทปรมะ : นี้พวกที่จะไม่มีปัญญาเลย แล้วจะต้องอาศัยความเชื่อ ; ถ้าไม่อาศัยความเชื่ออีก ก็เลิกกัน, ช่วยอะไรไม่ได้เลย ฉะนั้นข้อปฏิบัติในพระพุทธศาสนา จึงสามารถจะแจกแจงออกไปได้โดยหลักอันนี้ว่า มีปัญญาเป็นเบื้องหน้าก็มี, มีวิริยะเป็นเบื้องหน้าก็มี, มีศรัทธาเป็นเบื้องหน้าก็มี ; ก็ไปดูเอาเองว่าตัวเราควรจะอยู่ในพวกไหน, หรือว่าควรจะอยู่ในพวกที่เจือกันทั้งหมดก็ยังได้